Toplum suçu kabul ederek aslında bir nevi kendine ihanet eder.

Toplum her zaman pozitif anlamda evrilmeye gelemez. Evrim her zaman tek basamaklı ilerlemez insanlık bir kaç basamak atlayabilir. Evrim ne kadar ilerlerse ilerlesin insan içindeki suça meyilli olan kötülükle ilgili güdüsünü yok edemez.

  Suç aslında toplum için gerekli unsurdur. Her birey içindeki vahşi ve ilkel güdüyü toplumda görmek ister çünkü  suçun asıl kaynağı toplumun kendisidir.

  Aramızdaki suçluları biz oluşturuyoruz ve aramızdaki kahramanları da ortaya çıkarıyoruz. Suçlu olan bir topluma her zaman kurtarıcı gereklidir.                    Kahramanlar bizim olmak istediğimiz kişilerdir. Bireylere insansı olmayan özellikleri yüklemeyi çok severiz. Bu yüzden yüz yıllar boyu dünyadan birçok kurtarıcı gelip geçmiştir.
   Bu düşünceyle büyük ailelerde de toplumda da tüm birlik olarak değil de hep kahramanlara ihtiyaç duyulur.
    Yapılanlar iyice özümsenmediğinden Kahramanlar öldükten sonra yavaş yavaş başa kargaşaya dönülür.
     Toplumun eğitilmesi bilinçlendirilmesi  ağlar şeklinde birbirine bağlı olarak uygulanmalıdır.

Her birey içindeki kahramanı besleyip büyütüp binlerce kahraman bir araya gelip öylece dünya toplumunda yerini almalıdır.
        Her insan emek verdiği için anladığı için amaçlarına ulaştığı için yapılanlar da kalıcı olur.
*********************
Bir insanın insan olması o insanın acı çekmesiyle orantılıdır.
Hani bir söz vardır “Tok insan aç insanın halinden ne anlar” Daha bir sürü deyim atasözü var bu konuyla ilgili.
 Büyüklerimizin bir lafı vardı “Buğday tarlasına gir, dolu dolu olan başaklar hep başı eğilir önündedir. İçi boş olan buğday başakları dimdik olur. Burnunun önünü görmezler”